Άκυρη και ανεπίτρεπτη η ρήτρα εξαίρεσης από την ασφάλιση οδηγού που τελούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, που περιέχεται σε σύμβαση προαιρετικής ασφάλισης οχήματος για προσωπικό ατύχημα οδηγού, κατά τις διατάξεις των άρθρων 33 παρ. 1 και 7 παρ. 5 του Ν. 2496/1997
Άκυρη κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο η συμβατική ρήτρα περιορισμού της ευθύνης του ασφαλιστή, που περιέχεται σε σύμβαση προαιρετικής ασφάλισης οχήματος για προσωπικό ατύχημα οδηγού, περί εξαίρεσης από την ασφάλιση της περίπτωσης εκείνης που ο ασφαλισμένος οδηγός τελούσε, κατά την επέλευση κινδύνου, υπό την επήρεια οινοπνεύματος (ΑΠ 181/2022).
Κατά το σκεπτικό του ανώτατου δικαστηρίου, το σύνολο των διατάξεων του ασφαλιστικού νόμου 2496/1997 αποτελούν ρυθμίσεις «ημιαναγκαστικού» δικαίου, με την έννοια ότι, αν δεν ορίζεται κάτι άλλο ειδικά στο νόμο αυτό, δεν μπορεί να περιοριστούν με την ασφαλιστική σύμβαση τα δικαιώματα του λήπτη της ασφάλισης, παρά μόνο να διευρυνθούν. Από τον κανόνα αυτό, ήτοι του «ημιαναγκαστικού» χαρακτήρα των διατάξεων του ασφαλιστικού νόμου, εξαιρούνται περιπτώσεις ασφαλιστικής κάλυψης κινδύνων από επαγγελματική δραστηριότητα του ασφαλισμένου ή του λήπτη της ασφάλισης, καθώς και περιπτώσεις ασφαλίσεων μεταφοράς πραγμάτων, πίστωσης ή εγγύησης και θαλάσσιας ή αεροπορικής ασφάλισης ζημιών, ως εξ ορισμού εμπορικές ασφαλίσεις, οι οποίες αναφέρονται στον νόμο περιοριστικά.
Εν προκειμένω, κρίθηκε πως ο όρος περί εξαίρεσης από την ασφαλιστική κάλυψη λόγω οδήγησης υπό την επίδραση οινοπνεύματος, που περιέχεται στο καταρτισθέν πολυασφαλιστήριο συμβόλαιο μεταξύ της αναιρεσείουσας ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας και του δικαιοπαρόχου των εναγόντων – αναιρεσιβλήτων, είναι άκυρος. Και τούτο διότι, αφορά στη συναφθείσα με το συμβόλαιο αυτό και ρυθμιζόμενη από τις διατάξεις του Ν. 2496/1997 πρόσθετη ασφάλιση προσωπικού ατυχήματος του οδηγού της ασφαλισμένης μοτοσυκλέτας, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 33 του Ν. 2496/1997, ενόψει του ότι με τον όρο αυτό επέρχεται περιορισμός των παρεχόμενων από την ένδικη σύμβαση ασφάλισης προσωπικού ατυχήματος δικαιωμάτων του ασφαλισμένου και των ληπτών της ασφάλισης εναγόντων, που δεν ενεργούν στην ασφάλιση για επαγγελματικούς λόγους.
Κρίνοντας λοιπόν, πως η ένδικη αξίωση, πηγάζει πράγματι από την πρόσθετη ασφάλιση προσωπικού ατυχήματος, που καταρτίσθηκε με το ίδιο ασφαλιστήριο με το οποίο είχε ασφαλισθεί, κατά τις διατάξεις του Ν. 489/1976, η έναντι τρίτων αστική ευθύνη της μοτοσυκλέτας του ασφαλισμένου δικαιοπαρόχου των αναιρεσιβλήτων, το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε τον σχετικό λόγο αναίρεσης, επικυρώνοντας την κρίση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου.
