Ευθύνη για βαριά αμέλεια καταλόγισε με την πρόσφατη υπ’ αριθ. 4177/2022 απόφασή του το Εφετείο Αθηνών σε Τράπεζα, η οποία, μέσω υπαλλήλου της, προέβη σε μεταφορά χρηματικού ποσού από λογαριασμό του ενάγοντος σε λογαριασμό τρίτου προσώπου, χωρίς να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ταυτοποίησης κατά τον χρόνο που δόθηκε η εντολή μεταφοράς.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το ιστορικό της εν λόγω υπόθεσης, όταν οι ενάγοντες και δικαιούχοι του λογαριασμού εντόπισαν τη μεταφορά ποσού 26.000€ από τον λογαριασμό τους σε λογαριασμό τρίτου προσώπου, το οποίο δεν γνώριζαν και ουδεμία συναλλαγή ή άλλη σχέση είχαν μαζί του, προέβησαν σε αμφισβήτηση της επίδικης συναλλαγής. Κατά την επικοινωνία τους με την Τράπεζα, η τελευταία τους ενημέρωσε ότι έλαβε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (email) έγγραφη εντολή υπογεγραμμένη δήθεν από τους δικαιούχους του τραπεζικού λογαριασμού, με την οποία οι «δικαιούχοι» ζητούσαν την μεταφορά του ως άνω χρηματικού ποσού σε λογαριασμό τρίτου προσώπου.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, κατά την εξέταση της υπό κρίση υπόθεσης, διέταξε γραφολογική πραγματογνωμοσύνη, η οποία κατέδειξε ότι η εντολή ήταν προϊόν πλαστογραφίας και ότι δεν προερχόταν από τους ίδιους τους δικαιούχους. Κατόπιν τούτων, το δικαστήριο έκρινε ότι η εντολή για τη μεταφορά είχε δοθεί από τρίτο, άγνωστο πρόσωπο, το οποίο είχε υποκλέψει τα στοιχεία της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των εναγόντων, καθώς και λοιπά στοιχεία τους για την κατάρτιση του πλαστού εγγράφου.
Στην, δε, Τράπεζα, η οποία μέσω του προστηθέντος υπαλλήλου της πραγματοποίησε τη συναλλαγή, το δικαστήριο καταλόγισε βαριά αμέλεια, καθώς δεν έλαβε όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να εξακριβώσει την αληθινή ταυτότητα του προσώπου που ζητούσε την τραπεζική μεταφορά (λχ τηλεφωνική ή άλλου είδους επικοινωνία με τους δικαιούχους του λογαριασμού πριν τη διενέργεια της μεταφοράς). Έκρινε, μάλιστα, ότι ακριβώς επειδή πλέον είναι εξαιρετικά διαδεδομένη η συναλλακτική πρακτική να δίνονται εντολές μεταφοράς ποσών μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και παρόμοιων μέσων, θα πρέπει η τράπεζα να οργανώσει την δραστηριότητά της με τέτοιον τρόπο, ώστε να διασφαλίσει την ταυτοποίηση του εντολέα και να αποκλείσει ή να μειώσει στο ελάχιστο τον κίνδυνο πληρωμής ποσού κατάθεσης σε μη δικαιούχο. Εφόσον, δε, δεν έχει επιδειχθεί η δέουσα επιμέλεια κατά την διενέργεια της συναλλαγής, όπως εν προκειμένω, η Τράπεζα φέρει ευθύνη για την καταβολή του ποσού σε τρίτο πρόσωπο, μη δικαιούχο.
Τέλος, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο επιβεβαίωσε την θέση του πρωτοβάθμιου ότι εν προκειμένω δεν οφείλεται χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, καθώς η σχετική ευθύνη της Τράπεζας είναι καθαρά ενδοσυμβατική, δυνάμει της μεταξύ τους σύμβασης ανώμαλης παρακαταθήκης, για την οποία δεν προβλέπεται εκ του νόμου η ικανοποίηση της ηθικής βλάβης.
