Με πρόσφατη απόφασή του (ΜΠρΠατρών 276/2023) το Μονομελές Πρωτοδικείο Πατρών διέταξε την εξ ολοκλήρου αφαίρεση της γονικής μέριμνας του τέκνου από την μητέρα και την ανάθεσή της αποκλειστικά στον πατέρα.
Ειδικότερα, το ανήλικο τέκνο ηλικίας έντεκα ετών κατά την συζήτηση της υπόθεσης, διέμενε ήδη από την γέννησή του με τον πατέρα του, ο οποίος είχε προβεί σε εκούσια αναγνώριση αυτού κατά την γέννησή του, και ο οποίος, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, «επιδεικνύει διαρκή στοργή και φροντίδα στο προαναφερόμενο τέκνο, το περιβάλλει με αγάπη και καταβάλλει προσπάθειες, ώστε αυτό να ζει και να αναπτύσσεται σε περιβάλλον υγιές και αρμόζον στην ηλικία του».
Αντίθετα, η μητέρα του τέκνου κρίθηκε πως δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στο λειτουργικό της δικαίωμα της γονικής μέριμνας του τέκνου, καθώς συντρέχουν στο πρόσωπό της οι ακόλουθες περιστάσεις:
- Η καθ’ ης (μητέρα του τέκνου) ήταν τοξικομανής, με πληθώρα ψυχικών προβλημάτων, έχοντας, μάλιστα, στο παρελθόν κατηγορηθεί και καταδικασθεί σε κάθειρξη 13 ετών για ανθρωποκτονία άλλου τέκνου της.
- Στην καθ’ ης είχε στο παρελθόν αφαιρεθεί η γονική μέριμνα άλλου τέκνου της.
- Η καθ’ ης διαβίωνε σε άθλιες συνθήκες, ζώντας σε αγροτική οικία η οποία στερούταν των βασικών αναγκών κανονικής διαβίωσης μιας οικογένειας, όπως η ηλεκτροδότηση.
- Η καθ’ ης, πέραν των ανωτέρω διαπιστώσεων, «δεν έχει ενδιαφερθεί καθόλου για την ανήλικη, από τη γέννηση του τέκνου αυτού έως και τη συζήτηση της ένδικης αίτησης, και δεν είναι σε θέση να ασκήσει τη γονική μέριμνα αυτού χωρίς να υπάρξει κίνδυνος βλάβης στη σωματική, ψυχική και πνευματική του υγεία, ο οποίος είναι ορατός λαμβανομένων υπόψη της ανωτέρω περιγραφόμενης συμπεριφοράς της ως γονέα και των εν γένει συνθηκών διαβίωσης της».
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα ανωτέρω δεδομένα, καθώς και το μεγάλο και αληθινό ενδιαφέρον του πατέρας του τέκνου προς το τελευταίο, το Μονομελές Πρωτοδικείο Πατρών έκρινε, με την υπ’ αριθ. απόφασή του, πως συντρέχουν οι περιστάσεις που κατ’ άρθρο 1532 ΑΚ καθιστούν επιβεβλημένη την αφαίρεση του συνόλου της γονικής μέριμνας από την καθ’ ης του ανηλίκου τέκνου της, κρίνοντας ότι οποιοδήποτε άλλο ηπιότερο μέτρο θα ήταν ανεπαρκές προκειμένου να αποτρέψει τον κίνδυνο της σωματικής, πνευματικής και ψυχικής υγείας του τέκνου.
Έτσι, με βάση τα παραπάνω, κρίθηκε ότι το αληθινό συμφέρον του τέκνου, το οποίο θα πρέπει σε κάθε σχετική δίκη να αποτελεί τον κύριο γνώμονα για την κρίση του Δικαστή, επιβάλλει την ανάθεση του δικαιώματος της γονικής μέριμνας αποκλειστικά στον πατέρα του, ο οποίος παρέχει τα εχέγγυα ως προς τη σωστή ανατροφή, επίβλεψη, διαπαιδαγώγηση, εκπαίδευση και εν γένει ομαλή ψυχοσωματική του ανάπτυξη.
