Σπουδαίο λόγο για την έξοδο εταίρου από ΕΠΕ συνιστά και η σοβαρή διαταραχή των προσωπικών και εταιρικών σχέσεων των εταίρων, καθώς και οι διαφωνίες και διενέξεις τους, που συνεπάγονται αδυναμία τους να συνεργαστούν για την επίτευξη του εταιρικού σκοπού. Απόφαση 1560 / 2012 (Α2, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ)
Κατά το άρθρο 33 παρ.2 εδ. α’ του ν. 3190/1955 σπουδαίο λόγο για την έξοδο εταίρου από την εταιρεία περιορισμένης ευθύνης (ΕΠΕ) συνιστά και η σοβαρή διαταραχή των προσωπικών και εταιρικών σχέσεων των εταίρων, καθώς και οι διαφωνίες και διενέξεις τους, που συνεπάγονται αδυναμία τους να συνεργαστούν για την επίτευξη του εταιρικού σκοπού, τούτο δε και ανεξαρτήτως υπαιτιότητας των υπολοίπων εταίρων ή των εκπροσώπων της εταιρείας, αλλά και του αναιτίου του αιτούντος την έξοδο εταίρου.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση, δυνάμει του υπ’ αριθμ. …/3-5-2005 συμβολαίου (….) συστάθηκε, μεταξύ του αιτούντος – εκκαλούντος (εφεξής αιτούντος) και της Κ. Π. (β’ εφεσίβλητης – καθής – εφεξής β’ καθής) (μη διαδίκου ήδη ενώπιον του Αρείου Πάγου), εταιρεία περιορισμένης ευθύνης (…) και με διακριτικό τίτλο "………. Ε.Π.Ε." με κεφάλαιο 20.000 ευρώ, το οποίο κατέβαλαν οι δύο εταίροι κατ’ ισομοιρία. Έδρα της ως άνω εταιρείας ορίστηκε το … (…). Διαχειρίστρια αυτής ορίστηκε η δεύτερη καθής, η οποία είναι Ιταλίδα, οικονομολόγος και διατηρεί στην Ιταλία, μαζί με τον πατέρα της, παρόμοια εταιρεία. Σημειώνεται ότι κατά το χρόνο σύστασης της εταιρείας, αυτή ήταν μνηστή του αιτούντος και διέμενε αρκετό διάστημα στην Κεφαλληνία. Η ως άνω εταιρεία αρχικά λειτουργούσε ομαλά και η συνεργασία, καθώς και οι σχέσεις των δύο εταίρων ήταν αρμονικές. Από το Μάρτιο όμως του 2007 οι προσωπικές και εταιρικές σχέσεις των διαδίκων διαταράχθηκαν σοβαρά. Υπήρχαν δε διαφωνίες και διενέξεις μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συνεργαστούν. Η μνηστεία τους διαλύθηκε και η δεύτερη καθής μετοίκησε στην Ιταλία, επισκεπτόμενη πλέον σπανίως την Κεφαλληνία. Και ναι μεν εξουσιοδότησε τον αιτούντα, αλλά και τον αδελφό της Τ. Π., ο οποίος διέμενε τότε στη Κεφαλληνία, να ενεργούν μαζί ή χωριστά, ορισμένες πράξεις διαχειρίσεως και συγκεκριμένα τους εξουσιοδότησε α) να εκπροσωπούν τη διαχειρίστρια στις συναλλαγές της με οποιαδήποτε Τράπεζα και να προβαίνουν προς το σκοπό αυτό σε είσπραξη χρημάτων, έκδοση ή αποδοχή συναλλαγματικών, επιταγών και άλλων αξιόγραφων κλπ και β) να υπογράφουν και να εκτελούν κάθε σύμβαση Τραπεζική ή μη. Και πράγματι ο αιτών προέβαινε σε αρκετές πράξεις διαχείρισης ως αντιπρόσωπος της αντιδίκου του, όπως π.χ. έκδοση επιταγών κλπ. Δεν πιθανολογήθηκε όμως ότι αυτός ήταν ο πραγματικός και μοναδικός de facto διαχειριστής της εταιρείας, όπως αβάσιμα δέχτηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Η δεύτερη καθής διατήρησε για τον εαυτό της το δικαίωμα να ενεργεί κι αυτή η ίδια αυτοπροσώπως ή μέσω του αδελφού της πράξεις διαχείρισης, όπως και πράγματι έκανε (όπως π.χ. αγορά οικοδομικών υλικών από την Ιταλία).
Λόγω όμως της προαναφερόμενης κακής σχέσης των ανωτέρω διαδίκων και της έλλειψης συνεργασίας μεταξύ τους, η οποία οφείλεται σε υπαιτιότητα αμφοτέρων, η λειτουργία της εταιρείας έγινε προβληματική, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν χρέη (μεταξύ άλλων, όπως και ο ίδιος ο αιτών αναφέρει στις προτάσεις του, οφείλονται από την εταιρεία στη Δ.Ο.Υ. Αργοστολίου ποσό που σήμερα ανέρχεται στα 15.000 ευρώ περίπου) και να σταματήσει η εκτέλεση έργων και η πραγματοποίηση κερδών. Η εταιρεία μάλιστα έχει εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη με αρκετούς πελάτες της. Η φήμη της έχει καταστραφεί και η πελατεία της μειώθηκε δραστικά. Πιθανολογήθηκε λοιπόν, κατά την κρίση του Δικαστηρίου ότι συντρέχει σπουδαίος λόγος για την έξοδο του αιτούντος από την εταιρεία. Ορθή κρίση Εφετείου, που δέχθηκε την έφεση και την ένδικη αίτηση του αναιρεσιβλήτου, που είχε απορριφθεί πρωτοδίκως, και επέτρεψε την έξοδο του τελευταίου από την καθ’ης η αίτηση, ήδη αναιρεσείουσα, εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Έτσι που έκρινε το Εφετείο διέλαβε στην απόφασή του πλήρεις και σαφείς αιτιολογίες, που στηρίζουν το αποδεικτικό του πόρισμα και το διατακτικό της απόφασής του, αφού τα εκτιθέμενα ως άνω, χωρίς αντιφάσεις, στο αιτιολογικό της απόφασης, που αποτελεί την ελάσσονα πρόταση του νομικού της συλλογισμού, περιστατικά και δη ότι από τα αναφερόμενα επίσης γεγονότα διαταράχθηκαν οι προσωπικές και εταιρικές σχέσεις μεταξύ των εταίρων (αιτούντος και ειρημένης-Κ. Π.) και ότι προέκυψαν διαφωνίες και διενέξεις μεταξύ τους με αποτέλεσμα την αδυναμία συνεργασίας τους για την επίτευξη του εταιρικού σκοπού, συνιστούν, σύμφωνα με την προηγηθείσα μείζονα σκέψη, σπουδαίο λόγο που δικαιολογεί την έξοδο του εταίρου από την Ε.Π.Ε., ως έννομη συνέπεια του εφαρμοσθέντος ως άνω κανόνα δικαίου, την οποία και διέταξε το δικαστήριο.